Depresja niewidzialny wróg

Depresja jest najczęściej rozpoznawaną chorobą psychiczną. Może dotyczyć nawet 10% Polaków. Intensywne życie, przewlekły stres, niedosypianie, zła dieta, wypalenie zawodowe, to właśnie w tym lekarze dopatrują się narastania liczby osób cierpiących na depresję. W rozwoju depresji biorą udział zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe. Oznacza to, że nawet jeśli ktoś odziedziczył skłonność do zaburzeń nastroju po rodzicach, to wcale nie musi sam zachorować. Chcemy żyć w świecie, gdzie szanuje się demokrację i prawa człowieka, gdzie solidarnie wspiera się słabszych. Zadajmy sobie pytanie, jak wspieramy osoby które chorują na depresję. Czy czasem nie łapiemy się na słowach wypowiadanych do chorych typu: „Po prostu weź się w garść”, „musisz stanąć na nogi”, „znajdź sobie jakieś zajęcie”, „przestań się nad sobą użalać”, „inni ludzie mają gorzej, … Często nie rozumiemy tej choroby bo ludzi chorych traktujemy podobnie jak siebie w momencie, kiedy mamy doła (pisałam o tym w poprzednim wpisie). Czasem sama chęć walki nie pomaga i należy wspierać tych, którzy z chorobą się borykają. Osoba w epizodzie depresji, rozpoznawanym na poziomie klinicznym, najczęściej nie znajduje motywacji do działania, trudno jej myśleć o przyszłości, snuć jakiekolwiek plany, przeżywa przygnębienie. Przede wszystkim słuchajmy i nie oceniajmy przez pryzmat samego siebie. Odpuśćmy sobie słowa, „rozumiem Cię”. Osoba z depresją od razu pomyśli, że jej nie rozumiemy. Czasem chory potrzebuje tylko, żebyś przy niej być. Osamotnienie, obniżenie poczucia własnej wartości i całkowita niemoc towarzyszące

depresji, mogą stać się przyczyną samounicestwienia. Umiejętna obserwacja, chęć nawiązania dialogu, zaproponowanie wsparcia i pomocy przez osoby z najbliższego otoczenia to działania,

które w takim wypadku mogą nawet uratować życie osobie cierpiącej na depresję. Dlatego jeszcze raz chciałabym podkreślić, jak ważną role pełnią ludzie, którzy są blisko osoby chorej na depresje. Nie oceniaj, słuchaj i po prostu bądź.